سری جدیدترین داستان دودوست با ترجمه فارسی

Besieged Paris was in the throes of famine. Even the sparrows on the roofs and the rats in the sewers were growing scarce. People were eating anything they could get.

As Monsieur Morissot, watchmaker by profession and idler for the nonce, was strolling along the boulevard one bright January morning, his hands in his trousers pockets and stomach empty, he suddenly came face to face with an acquaintance--Monsieur Sauvage, a fishing chum.

Before the war broke out Morissot had been in the habit, every Sunday morning, of setting forth with a bamboo rod in his hand and a tin box on his back. He took the Argenteuil train, got out at Colombes, and walked thence to the Ile Marante. The moment he arrived at this place of his dreams he began fishing, and fished till nightfall.

Every Sunday he met in this very spot Monsieur Sauvage, a stout, jolly, little man, a draper in the Rue Notre Dame de Lorette, and also an ardent fisherman. They often spent half the day side by side, rod in hand and feet dangling over the water, and a warm friendship had sprung up between the two.

Some days they did not speak; at other times they chatted; but they understood each other perfectly without the aid of words, having similar tastes and feelings.

In the spring, about ten o'clock in the morning, when the early sun caused a light mist to float on the water and gently warmed the backs of the two enthusiastic anglers, Morissot would occasionally remark to his neighbor:

"My, but it's pleasant here."

To which the other would reply:

"I can't imagine anything better!"

And these few words sufficed to make them understand and appreciate each other.

In the autumn, toward the close of day, when the setting sun shed a blood-red glow over the western sky, and the reflection of the crimson clouds tinged the whole river with red, brought a glow to the faces of the two friends, and gilded the trees, whose leaves were already turning at the first chill touch of winter, Monsieur Sauvage would sometimes smile at Morissot, and say:

"What a glorious spectacle!"

And Morissot would answer, without taking his eyes from his float:

"This is much better than the boulevard, isn't it?"

As soon as they recognized each other they shook hands cordially, affected at the thought of meeting under such changed circumstances.

Monsieur Sauvage, with a sigh, murmured:

"These are sad times!"

Morissot shook his head mournfully.

"And such weather! This is the first fine day of the year."

The sky was, in fact, of a bright, cloudless blue.

They walked along, side by side, reflective and sad.

"And to think of the fishing!" said Morissot. "What good times we used to have!"

"When shall we be able to fish again?" asked Monsieur Sauvage.

They entered a small cafe and took an absinthe together, then resumed their walk along the pavement.

Morissot stopped suddenly.

متن کامل انگلیسی

دو دوست

ترجمه فارسی داستان کوتاه دو دوست از گی دوموپاسان

پاریس بسیج شده، در گیر و دار قحطی بود. حتی گنجشکها و موشهای توی فاضلاب هم کمیاب شده بودند.* مردم هر چیزی که دم دستشان بود میخوردند.
صبح یک روز روشن ماه ژانویه بود که موسیو موریسات ساعت ساز که در آن هنگام بیکار بود، در حالیکه گرسنه و با شکم خالی دستهایش را توی جیبهای شلوارش فرو برده بود و داشت در طول بولوار پرسه می*زد، ناگهان رخ به رخ با یکی از دوستانش بنام موسیو ساوژ که یکی از رفقای زمان ماهیگیری او بود رو برو شد.*

قبل از شروع جنگ، صبح هر یکشنبه موریسات در حالیکه چوب ماهیگیری بامبویی در دست و جعبه*ای حلبی بر پشت داشت عازم ماهیگیری می*شد. او سوار قطار آرژنتوا شده، در کولومب پیاده می*شد و از آنجا پای پیاده و قدم زنان به ایل مارانت می*رفت. او از لحظه ورود به سرزمین رویاهایش، شروع به ماهیگیری کرده و تا شب در آنجا باقی می*ماند.

هر یکشنبه او در این منطقه موسیو ساوژ، مرد کوچولوی خپله ای که در "رو نُتردام دِ لورت" تله گذار بوده و در ضمن ماهیگیر زبر و زرنگی هم بود را ملاقات میکرد. آنها غالبا چوب ماهیگیری در دست و پاها در آب نصف روزی را شانه به شانه در کنار هم میگذراندند و دوستی صمیمانه ای بینشان بوجود آمده بود.
بعضی روزها بدون آنکه صحبت کنند، به مواضع هم سرک میکشیدند. آنها همدیگر را بدون کمک کلمات درک میکردند. آن دو سلیقه*ها* و احساسات مشابهی داشتند.

صبح روزهای بهاری حول و حوش ده صبح، زمانیکه گرمای اولیه خورشید باعث می*شد که رطوبت سبکی در آب شناور شده و به آرامی*پشت دو ماهیگیر علاقمند را گرم کند.* موریسات غالبا به همسایه اش گوشزد میکرد، هوا اینجا خیلی لذت بخش است، اینطور نیست؟*
و دیگری در جواب میگفت: من نمی*توانم چیزی بهتر تصور کنم.
و این چند کلمه برای آنکه آنها همدیگر را درک و ستایش کنند کافی بود.

پاییزها زمانیکه روز رو به اتمام بود، و خورشید در حال غروب، رنگ سرخ خون رنگی را در آسمان غروب می*پاشید و انعکاس ابرهای لاکی که کل رودخانه را رنگ میکرد به صورت دو دوست می*تابید و درختان را که برگهایشان با اولین تماس سرد زمستانی در حال عوض شدن بودند طلایی می*کرد. موسیو ساوژ گاهی به موریسات لبخند میزد و می*گفت: "چه منظره باشکوهی!"
و موریسات بدون آنکه از شناور قلابش توی آب چشم بر دارد می*گفت: "اینجا خیلی بهتر از بولواره، اینطور نیست؟*"

بمحض اینکه آنها همدیگر را شناختند صمیمانه با هم دست دادند. آنها تحت تأثیر فکر ملاقات آنهم در چنین شرایط و موقعیت متغیری قرار گرفته بودند.
موسیو ساویج آهی کشید و نجوا کرد:
"روزگار غم انگیزیست.*"
موریسات باغم و اندوه سرش را تکان داد.*
"و چه هوایی! این اولین روز خوب ساله.*"

آسمان درحقیقت آبی روشن و بدون ابر بود. آنها متفکرانه و غمگین دوش بدوش هم قدم زدند و موریسات در حالیکه به ماهیگیری می*اندیشید گفت: چه اوقات خوشی با هم داشتیم.
موسیو ساوژ گفت: چه موقع دوباره میتونیم ماهی بگیریم؟*
آنها وارد کافه ای شدند، با هم یک نوشیدنی نوشیدند و بعد پیاده رویشان را در طول پیاده رو از سر گرفتند.
موریسات ناگهان ایستاد.
او گفت: "میشه یه نوشیدنی دیگه بزنیم؟ "
موسیو ساوژ گفت: " اگه تو بخوای."
و آنها وارد یک مشروب فروشی شدند.

وقتیکه از آنجا بیرون آمدند بخاطر تأثیر الکل بر شکمهای گرسنه اشان نسبتا تلو تلو می*خوردند. روز خوب معتدلی بود و نسیم ملایمی*صورتشان را نوازش میکرد.*
هوای تازه تأثیر الکل بر موسیو ساوژ را کامل کرد. او ناگهان ایستاد و گفت: موافقی ما اونجا بریم؟*"
"کجا؟*"
"ماهیگیری."
"اما کجا؟*"

چرا به محل قدیمی *نریم؟* پایگاهای مرزی فرانسه در نزدیکی کلمب قرار دارند، من کلنل دومولن[7] را می*شناسم و ما براحتی می*توانیم اجازه عبور بگیریم."
موریسات از شوق لرزید.
"عالیه من موافقم.*"

و آنها از هم جدا شدند، تا چوب و وسایل ماهیگیریشان را بیاورند. یک ساعت بعد آنها شانه بشانه هم قدم زنان در جاده اصلی به پیش می*رفتند. در این هنگام به ویلایی که تحت کنترل کلنل قرار داشت رسیدند.* او به درخواست آنها لبخند زد و آن را پذیرفت و آنها در حالیکه با یک رمز عبور مجهز شده بودند، پیاده روی شان را از سر گرفتند.

طولی نکشید که پاسگاه مرزی را پشت سر گذاشتند، از مسیر کلمب که عاری از سکنه بود عبورکردند و خودشان را در دامنه تاکستانهای کوچکی که رود سن را احاطه کرده بودند، یافتند.* ساعت حدود یازده بود.
در مقابل آنها دهکده آرژنتوا قرار داشت که از قرار معلوم زندگی در آن از جریان افتاده بود. ارتفاعات اورژمان و سنوا بر دشتهای اطراف اشراف داشتند. دشت بزرگ که تا نانتره ادامه می*یافت خالی بود، نسبتا خالی، برهوتی از خاک قهوه ای رنگ و درختان لخت و برهنه گیلاس.
موسیو ساوژ با اشاره به ارتفاعات زمزمه کرد: "پروسی*ها* آنجا اون بالا هستند." مشاهده منظره دهکده متروکه ترس و بیم مبهمی*را در وجود دو دوست پر کرده بود.*

پروسی*ها*! آن دو هنوز آنها را ندیده بودند، اما در طی ماههای گذشته حضورشان را در همسایگی پاریس حس کرده بودند. که مشغول انهدام، غارت و چپاول فرانسه بودند و قتل عام و قحطی و گرسنگی را برای مردم به ارمغان آورده بودند و در حال حاضر به تنفری که آنها نسبت به این ملت پیروز ناشناخته احساس میکردند نوعی ترس خرافی هم افزوده شده بود.
موریسات گفت: "فکرشو کردی اگه مجبور شدیم باآنها روبرو شویم، چکار کنیم؟*"
موسیو ساوژ با زنده دلی و خوش قلبی پاریسی که هیچ چیزی در کل نمی*تواند آن را از بین ببرد پاسخ داد: "به اونا ماهی تعارف می*کنیم.*"

با اینحال آنها وحشتزده از سکوت مطلقی که بر دشت سایه انداخته بود، از اینکه در فضای باز و بی حفاظ روستا دیده شوند ابا داشتند.*
سرانجام موسیو ساوژ با شجاعت گفت:" بیا، دوباره امتحان میکنیم، فقط باید مراقب باشیم.*"
و آنها با چشمانی باز و گوش به زنگ راهشان را از میان یکی از تاکستانها از سر گرفتند. دو نفری دولا دولا و خمیده، در زیر پوششی که درختان مو فراهم کرده بودند سینه خیز جلو می*رفتند.
یک تکه زمین لم یزرع باقیمانده بود تا آنها بتوانند از آن عبور کرده به ساحل رودخانه برسند. آنها بحالت دو از این منطقه عبور کردند. بمحض رسیدن به ساحل رودخانه خودشان را در بین نی*ها*ی خشک پنهان کردند.
موریسات گوشش را به زمین چسباند تا در صورت امکان مطمئن شود که صدای پایی به سمت آنها در حرکت نیست. چیزی نشنید، بنظر میرسید کاملا تنها باشند.
اطمینان و اعتماد بنفس آنها بازگشت و شروع به ماهیگیری کردند.

از سمت روبرو ایل مارانت متروکه و خالی از سکنه، آنها را از ساحل دور پنهان می*کرد. رستوران کوچک بسته بود و بنظر میرسید سالهاست تخلیه شده است.*
اولین ماهی را موسیو ساوژ گرفت و موسیو موریسات دومی*را و تقریباً در هر لحظه یکی از آن دو چوب ماهیگیریش را که ماهی نقره ای درخشانی در انتهای آن لول می*خورد را بالا می*آورد. آنها ورزش خوبی داشتند.
آنها صیدشان را بآرامی*به داخل کیسه مشبکی که در جلوی پایشان قرار داشت سر می*دادند. شادی سراسر وجودشان را پر کرده بود، شادی زایدالوصف گذران دوباره زمان به شکلی که مدتها از آن محروم بوده اند.

خورشید اشعه*ها*یش را بر پشت کمر آنها می*ریخت. نه چیزی می*شنیدند و نه به چیزی فکر می*کردند. آنها بقیه دنیا را نادیده گرفته بودند و داشتند ماهی می*گرفتند.
اما ناگهان صدای غرشی که بنظر می*رسید از دل زمین می*آید زمین زیر پای آنها را لرزاند. غرش توپها دوباره از سر گرفته شده بود.
موریسات سرش را برگرداند و توانست در مسیر سمت چپ نگاهش در آنسوی رودخانه نمای ترسناک کوه والرین را که لکه لکه*ها*ی سفید دود از نوک آن بهوا می*رفت را ببیند.

لحظه ای بعد لکه*ها* و رد چندین رگه دود یکی پس از دیگری دیده شد و کمی* بعد انفجار تازه ای زمین را لرزاند.

شلیک*ها*ی دیگری صورت گرفت و دقیقه به دقیقه کوهستان نفسهای مرگباری کشید و لکه*ها*ی سفید دود که به آهستگی تا دل آسمان صاف و آرام بالا میرفت در بالای قله و بلندی*های کوهستان شناور شد.*
موسیو ساوژ شانه*ها*یش را بالا انداخت.*
" دوباره شروع کردند."

موریسات که با نگرانی شناور قلاب ماهیگیریش را که بسرعت بالا و پایین میشد نگاه می*کرد، ناگهان همچون مرد آرامی*که از کوره بدر رفته و صبر از کف داده باشد از دست دیوانگانی که داشتند شلیک میکردند عصبانی شده و خشمگینانه گفت:
"عجب احمقایی هستند که اینجوری همدیگر را می*کشند؟*"
موسیو ساوژ گفت: اونا بدتر از حیوان هستند."
و موریسات با یأس و ناامیدی گفت: "و فکر کن تا زمانیکه این حکومت*ها* وجود دارند اوضاع دقیقاً به همین شکل خواهد بود.
موسیو ساوژ مداخله کرد: "جمهوری اعلان جنگ نمی*کرد.*"
موریسات حرفهای او را قطع کرد: "تحت حکومت شاه ما در گیر جنگ*ها*ی خارجی هستیم،تحت لوای جمهوری جنگ داخلی داریم.*"

و آندو بآرامی *با یک حس مشترک عمیق مبتنی بر حقیقت شهروندانی آرام و دوستار صلح شروع به بحث در مورد مسائل سیاسی کردند. و در مورد یک نکته که آنها هیچگاه آزادی نخواهند داشت توافق نظر داشتند. کوه والرین بدون وقفه غرش میکرد و خانه فرانسوی*ها* را با گلوله توپ*ها*یش ویران، و زندگی انسانها را با خاک یکسان، رویاهای شیرین بسیاری را نابود، و امیدهای واهی بسیاری را بر باد داده و شادی آنها را از بین می*برد و ظالمانه بذر غم و اندوه و محنت را در دل همسران، دختران و مادران دیگر مناطق می*کاشت.

موسیو ساوژ گفت: عجب زندگی ای!
موریسات با خنده پاسخ داد: بهتره بگی عجب مرگی!
اما آنها ناگهان از اخطار صداهای پایی در پشت سرشان بخود لرزیدند و وقتی که برگشتند در نزدیکی*شان چهار مرد بلند قد ریشو را مشاهده کردند که بسان مستخدمین لباس پوشیده و کلاههایی تخت به سر داشتند.* آنها دو ماهیگیر را با تفنگهایشان پوشش میدادند.
چوبهای ماهیگیری از دست صاحبانشان سر خورد و توی رودخانه افتاد و بطرف پایین رودخانه توی آب شناور شد.

در عرض چند ثانیه آنها را دستگیر کرده، به دستهایشان دستبند زدند و بداخل قایق انداخته و بسمت ایل مارانت بردند.
در پشت خانه ای که آنها تصور می*کردند کسی در آن زندگی نمی*کند و خالی از سکنه است در حدود بیست نفری سرباز آلمانی وجود داشت.*
آدم غول پیکر پشمالویی که با پاهای گشاده و باز بر روی یک صندلی لم داده بود و پیپ گلی بلندی میکشید آنها را با زبان فرانسوی سلیس مخاطب قرار داد.
"خوب آقایان شانس خوبی در ماهیگیری داشتید؟"

سپس یکی از سربازان کیسه پر از ماهی را که با دقت و مراقبت بهمراه آورده بود را در جلوی پای افسر خالی کرد.* افسر پروسی لبخند زد: "می*بینم که بد نیست اما ما چیزای دیگه ای داریم که در باره آنها صحبت کنیم.* بمن گوش بدید و نترسید."
" باید بدونید که از نظر من شما دو نفر جاسوسانی هستید که به اینجا فرستاده شدید تا تحرکات من را گزارش کنید. طبیعیه که من شما را دستگیر کرده و تیر باران کنم. شما وانمود میکردید که ماهی میگیرید. بهتره که قصد واقعی تان را بیان کنید. شما بدست من افتادید و باید نتیجه اش را ببینید، این جنگه!"
"اما چون شما از طریق پست*ها*ی دیده بانی پاسگاههای مرزی به اینجا اومدید باید رمز عبوری برای بازگشتتان داشته باشید. اون رمز را بمن بدهید و منم شما را آزاد می*کنم که بروید."

دو دوست که تا سر حد مرگ رنگ پریده شده بودند ساکت کنار بکنار هم ایستاده بودند. تنها لرزش مختصر دستهایشان بود که که هیجان و احساسشان را بروز می*داد.
افسر آلمانی ادامه داد: "هیچکس از این موضوع با خبر نخواهد شد، شما با آرامش به خانه*ها*یتان بر می*گردید و این راز با شما از بین خواهد رفت. اگر از این موضوع خوداری کنید معناش مرگه، مرگ فوری، انتخاب با شماست."
آنها بی حرکت ایستاده بودند و لب از لب باز نمی*کردند.
افسر پروسی که کاملا آرام بود با دست به سمت رودخانه اشاره کرد و ادامه داد: "فقط فکر کنید که در عرض پنج دقیقه ته آب باشید، پنج دقیقه. فکر می*کنم قوم و خویشی داشته باشید."
والرین کوه هنوز می*غرید.

دو ماهیگیر ساکت باقیماندند. افسر آلمانی برگشت و به زبان خودش فرمانی صادر کرد. او سپس صندلی اش را کمی *حرکت داد تا در نزدیکی زندانیها نباشد.* در اینحال یک دوجین مرد تفنگ بدست جلو آمدند. و در بیست قدمی *آنها حالت گرفتند.
آلمانی گفت: "من به شما یک دقیقه، نه یک ثانیه بیشتر فرصت می*دم."
پس از آن از جایش بلند شد، به سمت دو فرانسوی رفت و بازوی موریسات را گرفت، او را بکناری کشید و با صدایی آهسته به او گفت:
"زود باش، رمز عبور، دوستت چیزی نخواهد فهمید، من وانمود می*کنم که پشیمان شده و دلم برحم اومده.*"
موریسات یک کلمه هم پاسخ نداد.

سپس افسر پروسی موسیو ساوژ را به همان صورت به کناری کشید و پیشنهاد مشابهی ارائه داد.
موسیو ساوژ هیچ پاسخی نداد.
آنها دوباره شانه بشانه و در کنار هم قرار گرفتند.
افسر فرمانی صادر کرد. سربازان تفنگهایشان را بالا بردند.

در این هنگام نگاه موریسات به کیسه پر از ماهی که در چند پایی او روی علفها قرار داشت افتاد.
اشعه ای از نور خورشید باعث شده بود که ماهی که هنوز تکان می*خورد مثل نقره برق بزند. قلب موریسات شکست و علیرغم تلاش برای کنترل خودش چشمانش پر از اشک شد. او با لکنت گفت: "بدرود موسیو ساوژ.*"
و ساوژ پاسخ داد: "بدرود موسیو موریسات.*"
آنها با هم دست دادند.* بخاطر ترس و وحشتی که خارج از اراده و کنترل آنها بود و وجودشان را فرا گرفته بود. دو ماهیگیر از سر تا به پا میلرزیدند.
افسر فرمان داد: "آتش."

دوازده شلیک همزمان مانند اینکه یک گلوله شلیک شده باشد، صورت گرفت.
موسیو ساوژ بلافاصله از روبرو بزمین افتاد. موریسات که بلند قدتر بود کمی* تلو تلو خورد و اینسو و آنسو شد و با چهره ای که بسمت آسمان بود و خون از سوراخی در سینه کتش فوران می*کرد بر روی دوستتش افتاد.
افسر آلمانی فرمان جدیدی صادر کرد.*
سربازان پخش شدند و بلافاصله با چند تکه طناب و تکه سنگهای بزرگ بر گشتند، آنها را به پاهای دو دوست بستند و سپس آندو را به کنار رودخانه بردند.
کوه والرین که قله اش حالا در دود پوشیده و محو شده بود همچنان می*غرید.

دو سرباز یکی از سر و دیگری پاهای موریسات را گرفتندو دو نفر دیگر هم همین عمل را با ساوژ انجام دادند. بدنهای آندو را با دستان نیرومند خود با قدرت توی هوا تاب دادند و به فاصله ای دورتر پرتاب کردند، بطوریکه پیکرهای آنها قوسی را شکل داده، با شدت بداخل جریان آب رودخانه افتادند.
آب با شدت تمام از هم شکافت و به اطراف پاشیده شده، کف کرد و گرداب کوچکی تشکیل داد و سپس دوباره آرام شد. موجهای کوچک با صدا به ساحل می*خوردند.
رگه*ها*یی از خون بر روی سطح آب پدیدار شد.*
افسر آلمانی که در تمامی *این مدت آرام بود با شوخ طبعی ترسناکی گفت: "حالا نوبت ماهیهاست.*"
سپس به سمت خانه راه افتاد.
ناگهان نگاه او به تور پر از ماهی افتاد که فراموش شده توی علفها افتاده بود. آن را برداشت و بررسی کرده خنده ای سر داد و فریاد زد: "ویلهلم."

سربازی که پیش بندی به تن داشت به احضار او پاسخ داد و افسر پروسی صید آن دو مرد مرده را بسمت او پرتاب کرد و گفت: "این ماهیها را تا زنده هستند فوراً برای من سرخ کن. اونا غذای خوشمزه*ای میشن" و سپس پیپش را دوباره روشن کرد